Son a nai de Manu Ochoa, piragüista de augas bravas e
olímpico. Levo anos redactando novas do Club Deportivo Miño-Teixugos (con pouca
calidade periodística, seino) intentando dar un pouquiño de visibilidade a este
deporte que é pura poesía sobre a auga. Penso que algo conseguín, pouquiño,
pero algo si. Cando redacto as novas (mal e cutremente, xa o sei) intento falar
obxectivamente, é certo que as veces non vos digo que esa medalla de ouro a
conseguiu porque non había máis que un competindo, ou que o bronce foi un
terceiro posto de tres... pero o que eu pretendo e que vos enganchedes a este
deporte, tan marabilloso, e se coa venta de medallas na prensa o consigo, pois
a min váleme.
Cando nesas novas aparece meu fillo, parece un máis, porque
intento ser obxectiva. Hoxe non o vou a ser, tampouco vou omitir verdades. A
verdade é que meu fillo é moi bo, a altura dos mellores de España. Con catorce
anos deixou a casa para ir ao centro de tecnificación, con dezasete foise para
a Seu DÚrgell para poder seguir coa súa preparación. Solo, co noso apoio, iso
si, pero solo. Pouquiño a pouco foise gañando un lugar a pulso na elite, el, un
ninguén(como diría Neira Vilas). Varias veces conseguiu formar parte da
selección nacional, e iso xa vos digo que é moi complicado, porque Manuel está
solo. Direivos, como exemplo, para que vexades ata que punto é dos mellores,
que entre os que compiten con el para formar parte da selección están fillos de
adestradores olímpicos, de ex adestradores olímpicos, outros teñen familiares
no equipo arbitral (non abrades moito os ollos, si, é certo, pais, nais, irmá,
primos,...), a ver, que igual son imparciais, tampouco sexamos mal pensados,
pero o dato está aí. Non tiña diñeiro para caiacs, así que mentres os demais tiñan
dous ou tres cada ano, el tiña un, que aprendeu a reparar, para tres anos.
Cando apareceu o caiac cross, el empezou a destacar, porque é
un deportista con moita forza. Cando o fixeron modalidade olímpica el viu unha
posible vía para cumprir o seu sono, ir a unhas olimpíadas. Era un novo
deporte, empezou a estudar técnicas e estratexias para ser o mellor, a
adestrarse deixando un pouco de lado o slálom tradicional. Eu deixábao soñar,
pero confianza pouca, non pola súa capacidade, senón porque sempre pensei que a
Federación mandaría a calquera outro. Cando gañou en Praga, a Federación e o
equipo técnico foron con el a morte, e elixírono para representar a España nos
Xogos de París. Cremos que se gañou o respecto de todos co seu traballo e
deportividade ao longo dos anos.
Antes de seguir, aclarar que as augas bravas nada teñen que
ver coas tranquilas. As veces reciben o nome de augas vivas, porque literalmente
están vivas. Un deportista de slálom ten un vocabulario especial para nomear os
comportamentos das augas e as accións: rulo, rebufo, contra, dar casco,
circular,remonte...e as veces no slálom non manda o deportista, manda a auga...
Despois da introdución( ben longa, perdoade) paso a contarvos
o paso de Manu Ochoa por París.
Primeiro día, conta o reloxo, na que un fallo (non foi tal,
xa vos dixen antes que as augas bravas están vivas, e pillouno un golpe que o
levou para abaixo) na maldita porta oito, fixo que perdera varios segundos.
Rematou décimo, décimo entre os mellores, a pesares do fallo.
Segundo día, enfrontamentos. Había doce series, encabezadas
polos doce mellores tempos. El encabezou a serie 10, gañouna con claridade,
como moita xente puido ver. Quedaron 32 deportistas para a seguinte fase.
Terceiro día, clasificatorias. Oito series de catro. Gaña a
súa serie de forma clara e pasa a cuartos de final. Quedan 16 deportistas.
Cuarto día, cuartos de final. Aquí a cousa xa se complica,
pois solo quedan os mellores. O de remar coma un tolo e fuxir diante xa é unha
estratexia que se pode complicar, porque os do lado xa son tan rápidos coma ti.
Saíu con dorsal verde, isto quere dicir que foi o segundo en elixir o posto de
saída na rampla. O primeiro, o dorsal vermello, Joe Clark, o mellor do mundo
nestes intres. E aínda así, gañou, Clark intentou gañar, pero non puido. Os alí presentes dando
saltos, e ...aparece a falta, falta na porta oito. A falta foi dubidosa, e
moito, porque tardaron moito en dar resultado oficial. Parte do equipo arbitral
considerou que si, outros que non, ao final gañou o si. Rematou os xogos na decimocuarta posición, que non é pouca cousa, ao meu modo de ver.
Deixádeme rematar facendo referencia aquí ao titular de
prensa dun coñecido(e pouco respectado, pola miña banda) periódico: “Una
precipitación innecesaria deja a Manu Ochoa fuera de las semifinales en kayak
cros” ...pero...que sabe esta xente de caiac cross?, como se sentirá o
deportista(xa devastado) vendo semellante titular?, que pasa con aquilo da
saúde mental?...En fin, señores... a precipitación era necesaria porque tiña
que gañar a serie, e tiña que gañar porque dado o mal tempo que fixo na contra o
reloxo se chega a entrar segundo, asignaríanlle o dorsal amarelo, sen dereito a
escoller na rampla, levándoo a unha posición no que gañar sería case imposible,
dependendo unicamente dos fallos dos demais. Maialen Chourraut perdeu a súa
serie e ela explicouno ben: “He salido desde la calle 4 y era casi imposible
sacar la carrera adelante” por si pensades que intento xustificar a meu fillo.
E ata aquí a miña primeira e última crónica dende a alma e
dende o corazón. Espero seguir informando(con artigos de baixa calidade, seino)
de forma obxectiva e promocionando o slálom en Tomiño durante moitos anos.
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
